Ο σκηνοθέτης Στέλιος Χαραλαμόπουλος (δεξιά), με τον διευθυντή φωτογραφίας Δημήτρη Κορδελά |
Κάνοντας μια στάση στο 1949, σε μια σκηνή η οποία λειτουργεί ως πρόλογος, τα «Δάκρυα του Βουνού» μάς μεταφέρουν σε τόπους και χρόνους τους οποίους σπάνια επισκέπτεται το ελληνικό σινεμά. Όπως την Ήπειρο του 1899, όπου μια ομάδα μαστόρων της πέτρας περιπλανιέται μια δεκαετία μακριά από τα χωριά τους αναζητώντας δουλειά. Έχοντας όμως κουραστεί πια να ζουν μόνοι τους και να χτίζουν σπίτια, εκκλησίες, γεφύρια και σχολειά, ο Μάρκος κι άλλοι έξι πετράδες αποφασίζουν να επιστρέψουν στις οικογένειές τους. Μόνο που ένας πολυετής πόλεμος μαίνεται στην περιοχή και το ταξίδι του γυρισμού τους εκτός από μακρύ αποδεικνύεται κι εξαιρετικά επικίνδυνο. (Χρήστος Μήτσης)
Απόσπασμα κριτικής στο flix.gr
Ο Στέλιος Χαραλαμπόπουλος διανύει τη δική του ιστορία στο ελληνικό σινεμά που, χωρίς ποτέ να φωνάζει, κάπως καταφέρνει, κάθε φορά, να προκαλεί το θαυμασμό και μια μικρή έκπληξη: ίσως επειδή δεν φωνάζει. Το ίδιο κάνει, δύο χρόνια μετά το ντοκιμαντέρ του «Της Πατρίδος μου η Σημαία...» με τη νέα ταινία μυθοπλασίας του, μια παραβολή σε χαλαρό διάλογο με την «Οδύσσεια», που αντλεί από το ελληνικό παρελθόν, ακόμα και το φολκλόρ, για να σκιαγραφήσει τη σύγχρονη ελληνική μοναξιά. Κι αν το φιλμ είχε κι ένα λίγο μεγαλύτερο production value, θα μπορούσε κανείς να μιλά για μια διακριτική αλλά σπουδαία ταινία, στο είδος της, το ήσυχο.
Ο πολυβραβευμένος σκηνοθέτης Στέλιος Χαραλαμπόπουλος |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου