Αγαπητότατοι, Αυτό το άρθρο είναι διαφορετικό από τα άλλα που γράφω και είναι βγαλμένο από κάτι ενθυμήσεις του αρχείου μου, πέραν του μισού αιώνα.
Ένας εξ αυτών που μου ευχήθηκε ήταν ο Αχιλλέας Κατσαντώνης συμφοιτητής στην Πίζα, που μου έστειλε το ακόλουθο ευχητήριο: «Ιάκωβε χρόνια σου πολλά και καλά. Φίλε, ο χρόνος σε έχει αφήσει σε πολύ καλή κατάσταση, όπως τότε που παίζαμε ποδόσφαιρο στην Πίζα». Μετά από αυτό και αφού διαβάσθηκε από άλλους φίλους του facebook άρχισαν να ρωτούν πού και πώς για το ποδόσφαιρο, γι’ αυτό κάθισα να γράψω και να απαντήσω.
Να ενημερώσω και τους άλλους που δεν ξέρουν, ότι ναι, έπαιζα ποδόσφαιρο αποδεικνύοντάς το μάλιστα όχι μόνο με φωτογραφίες αλλά και με άλλα τεκμήρια. Βεβαίως οι Σαμιώτες με ήξεραν ως αθλητή στίβου, όμως έπαιζα και ποδόσφαιρο. Αιτία του αθλητισμού μου, υπήρξε ό καθημερινός πηγαινοερχομός στο Γυμνάσιο στο Βαθύ από το Κοκκάρι με το ποδήλατο και η απασχόλησή μου στις τότε αγροτικές εργασίες.
Περιληπτικά τα πράγματα έχουν ως εξής: Το ποδόσφαιρο ήταν ένα σπορ που μου άρεσε από μικρή ηλικία και στο χωριό παίζαμε όπως όλοι εκείνα τα χρόνια (πριν 60 χρόνια) στους δρόμους, στα χωράφια, στις αλάνες. Εμείς στο Κοκκάρι είχαμε ένα γήπεδο (χωράφι) στον Αι Γιάννη, που μόνο να πας, έκανες προπόνηση και παίζαμε και δίναμε συχνά αγώνες, πότε με την ομάδα των Βουρλιωτών, πηγαίνοντας με τα πόδια στις Λάκες (περιοχή Βουρλιωτών), πότε έρχονταν αυτοί, πότε με ομάδες από το Βαθύ. Στα 17 χρόνια μου έπαιξα στην ομάδα του Λυκούργου (ομάδα του Βαθιού), που την διηύθυνε ο αλησμόνητος Κωνσταντίνος Πτίνης. Μετά ξεκίνησα τις σπουδές στην Ιταλία και εκεί μεταξύ των φοιτητών, είχαμε οργανώσει μία ομάδα από το 1967 με την βοήθεια ενός φιλέλληνα προπονητή τον Πιέρο. Η ομάδα αυτή αποτελείτο από Έλληνες φοιτητές διαφόρων σχολών του πανεπιστημίου Πίζας που προερχόμασταν από όλα τα μέρη της Ελλάδος. Στην ομάδα αυτή την περίοδο 1967-1971 παίζαμε τρεις από τη Σάμο. Ο γράφων, ο Στέλιος Ασημιάδης ως φοιτητής της γεωπονικής, ο μετέπειτα γεωπόνος και ο Μανώλης Αποστόλου ως φοιτητής της ιατρικής, ο μετέπειτα γυναικολόγος.
Τη φοιτητική χρονιά 1970-71 η ελληνική ομάδα επί συνόλου 42 φοιτητικών ομάδων πήραμε την τρίτη θέση, χάνοντας στον ημιτελικό από την ομάδα της Νομικής 4-1 παίζοντας στο γήπεδο της Πίζας, που ήταν στην πρώτη εθνική κατηγορία. Η φωτογραφία είναι από έναν άλλο αγώνα, που η εμφάνιση και μόνο του προπονητή Πιέρο, δείχνει την εκτίμηση, την ποιότητα και το σεβασμό στο άθλημα που δινόταν εκείνα τα χρόνια. Σ’ αυτή την ομάδα της φωτογραφίας εγώ είμαι ο τέταρτος από τον καλοντυμένο προπονητή Πιέρο και ο κάτω αυτού καθήμενος ο Στέλιος Ασημιάδης και δίπλα του καθήμενος, ο φίλος Αχιλλέας Κατσαντώνης που μου έστειλε τις ευχές, υπενθυμίζοντας τα χρόνια εκείνα τα φοιτητικά που παίζαμε ποδόσφαιρο. Στη φωτογραφία αυτή δεν είναι ο Μανώλης ο Αποστόλου, αλλά έχει να μας επιβεβαιώσει την συμμετοχή του με το αναμνηστικό μετάλλιο που μας τίμησαν και το οποίο έχει κορνιζώσει στο ιατρικό του γραφείο.
Ένα άλλο τεκμήριο που βρήκα αναζητώντας το φάκελό μου, είναι το απόκομμα από μία Ιταλική εφημερίδα «LA NACIONE» σε έναν αγώνα που έδωσε η ομάδα των Ελλήνων φοιτητών με την Βιολογία στις 5/3/1969 και ο αγώνας έληξε ισοπαλία 1-1. Στο απόκομμα φαίνονται τα ονόματα των Ελλήνων φοιτητών που συμμετείχαν στον αγώνα.
Ένα άλλο τεκμήριο που βρήκα αναζητώντας το φάκελό μου, είναι το απόκομμα από μία Ιταλική εφημερίδα «LA NACIONE» σε έναν αγώνα που έδωσε η ομάδα των Ελλήνων φοιτητών με την Βιολογία στις 5/3/1969 και ο αγώνας έληξε ισοπαλία 1-1. Στο απόκομμα φαίνονται τα ονόματα των Ελλήνων φοιτητών που συμμετείχαν στον αγώνα.
Σαν ποδοσφαιριστής, αν και δεξιοπόδαρος, έπαιζα αριστερό μπακ με το νούμερο 2 λόγω της αντοχής και ταχύτητας που μου είχε προσφέρει, όπως προανέφερα, η άσκηση με το ποδήλατο και η τότε φυσική ζωή, μου επέτρεπε να γίνομαι και επιθετικό back που πολλές φορές αυτός ο προπονητής μου έλεγε ότι δεν έχω να ζηλέψω κάτι από κάποιον μεγάλο της πρωταθλήτριας Ίντερ και της εθνικής Ιταλίας (Ευτυχώς που δεν πήραν τα μυαλά μου αέρα). Τότε υπήρχαν και κάποιοι απαγορευτικοί νόμοι για ξένους ποδοσφαιριστές. Όμως εγώ του επαναλάμβανα ότι πρέπει να τελειώσω σύντομα το πανεπιστήμιο γιατί το επιβάλει η οικονομική κατάσταση της οικογενείας, που αν και της παράταξης της ΕΡΕ, ήταν θύμα των χουντικών.
Η αθλητική αυτή ομάδα είχε επιπλέον ένα χαρακτηριστικό. Όλοι οι αθλητές–φοιτητές ήταν αντίθετοι στο χουντικό-αντιδημοκρατικό καθεστώς της Πατρίδας. Ήταν πολιτικοποιημένα πρόσωπα που προέρχονταν από τα τότε υπάρχοντα κόμματα, όπως το ΚΚΕ Εσωτερικού, Εξωτερικού, από την Ένωση Κέντρου, την ΕΔΑ, το νεογέννητο Π.Α.Κ. το μετέπειτα ΠΑΣΟΚ, από την Ε.Ρ.Ε. του Κωσταντίνου Καραμανλή που άνηκε και ο γράφων, καθώς και άλλα αντιστασιακά κινήματα. Το αργυρό μετάλλιο που μας τίμησαν κατακτώντας την τρίτη θέση είναι μετάλλιο διαφορετικό από τα άλλα. Πέραν της αθλητικής επιβράβευσης, επιβράβευση εμπεριέχει και για εκείνη τη δημοκρατική και αντιδικτατορική δράση που εμείς οι λίγοι εκείνοι αθλητές το χαιρόμασταν ιδιαιτέρως.
Τι έκαναν αυτοί οι φοιτητές; Ό,τι μπορούσαν για να επηρεάσουν την ευρωπαϊκή κοινή γνώμη για το αντιδημοκρατικό καθεστώς που επικρατούσε στην Ελλάδα, τη χώρα που γέννησε τη δημοκρατία. Αφισοκολλούσαν, έγραφαν συνθήματα, προπαγάνδιζαν, μοίραζαν φέιγ βολάν, πωλούσαν περιοδικά του αντιδικτατορικού αγώνα, όπως αυτό στη φωτογραφία που δημοσιεύω με την Δημοκρατία φιμωμένη, στις γειτονικές πόλεις στο Λιβόρνο, στο Βιαρέτζο, στην Λούκα, μέχρι και στην Φλωρεντία. Βεβαίως όταν ερχόμασταν το καλοκαίρι στην Ελλάδα περνούσαμε από «την ιερά εξέταση» της αστυνομίας που γνώριζε τα πάντα. Σε μερικούς είχαν κόψει το συνάλλαγμα και το διαβατήριο με αποτέλεσμα να μην μπορούν να έρθουν στην Ελλάδα για πολλά χρόνια.
Στην Πίζα υπήρξε και άλλη μία ελληνική φοιτητική ποδοσφαιρική ομάδα, χουντική, η «ΛΕΓΚΑ», η οποία αποκλείστηκε από τον πρώτο της αγώνα. Αυτοί της ομάδας περνούσαν πλουσιοπάροχα με χρήματα του κρατικού Ελληνικού κορβανά, ενώ στην δικιά μας ομάδα τα έξοδα έβγαιναν από το υστέρημα του φοιτητικού οικογενειακού μας συναλλάγματος. Στους διάφορους αθλητικούς αγώνες που δίναμε είχαμε συμπαραστάτες φιλάθλους που μας ενίσχυαν λόγω του ότι είχαμε παρουσιαστεί ως αντιστασιακοί απέναντι στην χούντα των συνταγματαρχών. Παρακολουθούσαν τους αγώνες πολλοί Ιταλοί και Έλληνες και μεταξύ αυτών ο συμφοιτητής μας και μετέπειτα βουλευτής του ΚΚΕ ο αείμνηστος Ορέστης Κολοζώφ. Όλοι αυτοί οι φοιτητές-αθλητές μετά το τέλος των σπουδών επέστρεψαν στην Ελλάδα, εργάστηκαν πάνω στην επιστήμη τους χωρίς κανένας να ζητήσει να ανταλλάξει τις αντικαθεστωτικές του δράσεις με πολιτικά ανταλλάγματα, θέσεις και αξιώματα. Έζησαν και ζούνε κρατώντας μυστικό την ευχαρίστηση ότι διατήρησαν την μαγιά της Δημοκρατίας σε χρόνια που «τα ‘σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η δικτατορική σκλαβιά.
Δεν υπήρχε περίπτωση στην Πίζα να μην υπάρχει πολιτικός κομματικός ιός επί των ημερών μας, αφού το μικρόβιο είχε φωλιάσει και αναπτυχθεί από τα προεπαναστατικά χρόνια του 1821. Ας θυμηθούμε ότι το πανεπιστήμιο της Πίζας από τα αρχαιότερα της Ιταλίας, αλλά και του κόσμου, ιδρύθηκε το 1343, έζησε δυναμικά την περίοδο του διαφωτισμού, είχαν δραστηριοποιηθεί μέλη της Φιλικής Εταιρείας και σ’ αυτή την πόλη είχαν σπουδάσει εκείνους τους αιώνες πολλοί Έλληνες, μεταξύ αυτών την ιατρική επιστήμη ο Ιωάννης Κωλέττης και Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος, οι μετέπειτα πρωταγωνιστές της ελληνικής επανάστασης του 1821. Δηλαδή στις αίθουσες που σπούδασαν ιατρική οι δύο προαναφερόμενοι, σπούδασαν τα τελευταία χρόνια η σύζυγός μου Ασημίνα Νίκα Αμυρσώνη, ο Μανώλης Αποστόλου, η Ουρανία Μητσάκη-Αποστόλου, ο Σταμάτης Βελώνιας, ο Κωνσταντίνος Καραμηνάς, ο Κωνσταντίνος Χριστοφής, ο Γιώργος Πιλιλίτσης, ο Χρυσόστομος Δελανάς.
Συχνά η ομάδα αυτή έδινε διάφορους αγώνες με ομάδες συλλόγων και πόλεων, ξεχώριζαν όμως οι αγώνες με την ομάδα της ENEL, δηλαδή ανάλογη της ΔΕΗ της Πίζας, ισάξιας προς εμάς ομάδα, που μετά τον αγώνα μάς πρόσφεραν εκλεκτά και πλούσια Τοσκάνικα γεύματα.
Πιστεύω με αυτά τα περιληπτικά αθλητικά από τη ζωή την φοιτητική στο πανεπιστήμιο της Πίζας, στα χρόνια που στην Ελλάδα κυριαρχούσε η χούντα των συνταγματαρχών, να έδωσα απάντηση στους φίλους του facebook για το πού έπαιζα ποδόσφαιρο και παραξενεύτηκαν. Όμως μετά από σχεδόν 60 χρόνια εμπειρίας δυστυχώς δεν βλέπω εκείνη την αλλαγή που θα έπρεπε να είχαμε τόσο στην αξιοποίηση των αθλητικών ταλέντων, αλλά και των επιστημών, δυστυχώς, ούτε και την αξιοποίηση των θησαυρών της Ελλάδος που είναι ο ήλιος, ο αέρας, ο άνθρωπος, η στεριά, η θάλασσα, ο υπόγειος πλούτος και ο πολιτισμός των προγόνων μας.
Ένα αποδεικτικό στοιχείο της εφημερίδας εκείνης της εποχής που αναφέρονται τα ονόματα των φοιτητών αθλητών ποδοσφαιριστών σε αγώνα με την φοιτητική Ομάδα της Βιολογίας.
Μετάλλιο που βράβευσαν τους Έλληνες φοιτητές - ποδοσφαιριστές της ομάδας ως «Studenti Greci» που συμμετείχαν στο πανεπιστημιακό πρωτάθλημα του πανεπιστημίου Πίζας.
Ένα μετάλλιο που οι τρεις λέξεις μεταφράζονται ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΟ ΑΘΛΗΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ. Ένα μετάλλιο πού μόλις το βλέπεις διακρίνεις τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό να υπάρχει παντού και συγκινείσαι διακρίνοντας στην όψη με τα γράμματα το άγαλμα της Νίκης της Σαμοθράκης που στολίζει το μουσείο Λούβρου στο Παρίσι, ενώ η άλλη όψη παρουσιάζει δύο κλάδους ελαίας, το αρχαιότερο ελληνικό σύμβολο επαίνου, με το νεότερο παγκόσμιο ολυμπιακό σύμβολο των πέντε κύκλων, συμβολίζοντας τις πέντε ηπείρους και πάνω αυτών δύο πηλήκια του πανεπιστημιακού συμβόλου.
Γεωπόνος
Από την έντυπη έκδοση του «Σαμιακού Βήματος»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου