Γράφει ο Άρης Λουπάσης στην ανάρτησή του:
Ο αγαπημένος Νίκος Σταυρίδης (δεξιά), Μεγάλη Παρασκευή στα μέσα της δεκαετίας του ’50 με συντοπίτες του στην περιφορά του Επιταφίου στο Βαθύ της Σάμου. Εκεί γεννήθηκε και μεγάλωσε αρχές του προηγούμενου αιώνα καθώς επίσης εκπλήρωσε και για τέσσερις μήνες τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις ως δευτερότοκος γιος πολύτεκνης οικογένειας. Στο σχολείο υπήρξε καλός μαθητής και ο διοργανωτής πάντα των σχολικών θεατρικών παραστάσεων παράλληλα με την ενασχόληση του στον τοπικό κιν/φο Ηραίον, ως μηχανικός.
Σε μια εποχή όπου δεν υπήρχε μοτέρ και γύριζαν την μηχανή με το χέρι και με συγκεκριμένο ρυθμό και σε περίπτωση φωτιάς της ταινίας υπήρχε πάντα ένας κουβάς με νερό για να την σβήσει. Με νοσταλγία θυμάται τα νεανικά του χρόνια όπου ασχολήθηκε με τον αθλητισμό και συγκεκριμένα με το άλμα επί κοντώ 2.10, με τον καραγκιόζη στις γραφικές αυλές των σπιτιών και ως ψάλτης στην εκκλησία της περιοχής.
Το 1928 σε ηλικία 18 ετών αποφασίζει να φύγει από τον τόπο του για μια καλύτερη ζωή στην Αθήνα και όταν θα επιστρέψει μετά από 22 ολόκληρα χρόνια και συγκεκριμένα το 1950 στα πρώτα χρόνια των μεγάλων καλλιτεχνικών επιτυχιών, η χαρά του είναι απερίγραπτη. Τα μάτια του βουρκώνουν όταν αντικρύζει από το καράβι την πόλη του την οποία παρά την μακρά απουσία δεν έπαψε ποτέ να σκέφτεται και να έχει σε ξεχωριστή θέση στην καρδιά του. Από την πρώτη στιγμή επισκέπτεται αγαπημένα μέρη που έζησε στην παιδική ηλικία και χαίρεται με όλη του την ψυχή για την εγκάρδια υποδοχή που του επιφυλάσσουν συγγενείς, φίλοι και κάτοικοι της πόλης, η οποία συνοδεύεται με μεγάλο γλέντι και συγκινητικά λόγια καρδιάς από τον καθένα ξεχωριστά.
Στην πατρίδα του θα επιστρέψει για τελευταία φορά με την ολοκλήρωση της καριέρας του που τον κατατάσσει επάξια στο πάνθεον των μεγάλων Ελλήνων κωμικών, όπου και θα αφήσει την τελευταία του πνοή τον Δεκέμβριο του 1987.
Εύχομαι Καλή Ανάσταση, Καλό Πάσχα και το Άγιο Φως να φωτίσει τις ψυχές και τις ζωές όλων.
Πηγή: instyle.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου