Η κριτική για το «Still Life», από τον Χρήστο Μήτση
«Ο μοναχικός και σχολαστικός Τζον Μέι είναι ένας υπάλληλος που ασχολείται προσωπικά με όλους όσοι πεθαίνουν μόνοι, οργανώνοντας την κηδεία τους και αναζητώντας τους πλησιέστερους συγγενείς τους. Η περίπτωση ενός γείτονά του, όμως, θα αποδειχθεί διαφορετική από τις προηγούμενες, σε μια ανάλαφρου ύφους, αργών ρυθμών και ήπιων τόνων δραματική διαδρομή προς ένα εντελώς αναπάντεχο φινάλε.
Ανιψιός του Λουκίνο Βισκόντι, ο υποψήφιος για Όσκαρ («Άντρες με τα Όλα τους») Ιταλοβρετανός παραγωγός Ουμπέρτο Παζολίνι κάθεται για δεύτερη φορά στη σκηνοθετική καρέκλα μετά την αθλητική κωμωδία «Machan» του 2008, επικεντρώνοντας την κινηματογραφική προσοχή του στην αθέατη καθημερινότητα του Τζον Μέι.
Μέχρις εκεί όπου το φιλμ συνοψίζει άμεσα και λιγάκι μελοδραματικά τα μηνύματά του, ο Παζολίνι χειρίζεται επιδέξια τις έννοιες της αστικής μοναξιάς, της έλλειψης ανθρώπινης επικοινωνίας και του θανάτου ως τελικού κριτή τής (ηθικής, κοινωνικής, υπαρξιακής) αξίας του βίου, χαρίζοντας στον μινιμαλιστικά σοφό Έντι Μάρσαν («Sherlock Holmes», «Τυχερή και Ευτυχισμένη») το ρόλο της καριέρας του.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου