Σε ανακοίνωση που εξέδωσε αναφέρει:
Στην αντιπαράθεση Περιφερεακής διοίκησης και Δήμου Αν. Σάμου, έχει εγκλωβιστεί η ανακατασκευή του δρόμου ώστε να γίνει ασφαλής για την πρόσβαση στο δημοτικό σχολείο Παγώνδα.
Η περιφερειακή διοίκηση σύμφωνα με ενημέρωση που είχαμε από τον αντιπεριφερειάρχη έχει προτείνει προγραμματική σύμβαση με το δήμο, για να αναλάβει να υλοποιήσει το έργο από τον προϋπολογισμό της Περιφέρειας, ισχυριζόμενη ότι ο δρόμος δεν της ανήκει και είναι μάλλον δημοτικός. Επικαλείται γι’ αυτό υπουργική απόφαση του 2007 η οποία προσδιορίζει και διακρίνει την περιφερειακή από τη δημοτική οδοποιία. Επίσης απάντηση της Δασικής Υπηρεσίας που λέει ότι ο δρόμος δεν είναι δασικός.
Μετά απ’ αυτή την ενημέρωση η Λαϊκή Συσπείρωση έθεσε το θέμα στο δημοτικό συμβούλιο της 14-2-2022. Η δημοτική αρχή από την πλευρά της επιμένει να μην υπογράφει την προγραμματική σύμβαση ισχυριζόμενη ότι ο δρόμος είναι περιφερειακός ενώ εμπλέκει και τη δασική υπηρεσία, επειδή ένα μικρό τμήμα του περνά από δασική έκταση. Καλέσαμε τον δήμαρχο να έρθει σε συνεννόηση με τον αντιπεριφερειάρχη και με όποια άλλη υπηρεσία εμπλέκεται και να βρουν επιτέλους τρόπο εκτέλεσης του έργου. Είναι σίγουρο ότι μπορούν.
Όσο συνεχίζεται αυτή η ανούσια διελκυστίνδα, τόσο απομακρύνεται η πιθανότητα να κατασκευαστεί ο δρόμος πριν την έναρξη της επόμενης σχολικής χρονιάς. Σε μια τέτοια περίπτωση που θα υπονομεύσει ακόμη περισσότερο την ύπαρξη του σχολείου, οι ευθύνες τους θα είναι τεράστιες. Κατά τ’ άλλα, όλοι “χύνουν δάκρυα” για την τύχη του Σχολείου Παγώνδα και ενοχοποιούν για την υποβάθμισή του, όσους γονείς προσπαθώντας να προστατέψουν την σωματική ακεραιότητα των παιδιών τους, τα μεταγράφουν σε γειτονικά σχολεία.
Η Λαϊκή Συσπείρωση δεν διοικεί ούτε το δήμο , ούτε την περιφέρεια, για να δώσει λύση. Πολύ περισσότερο δεν έχει καμιά σχέση με τα νομοθετικά και θεσμικά τερτίπια ενός συστήματος, που όταν πρόκειται να εξυπηρετήσει το λαό και τις ανάγκες του «πιάνει το θεό απ’ τα μαλλιά» για υπαρκτές και ανύπαρκτες «δυσκολίες», αλλά όταν πρόκειται να νομοθετήσει και να χρηματοδοτήσει τις μπίζνες των μεγαλοεπιχειρηματιών, τότε οι λύσεις δίνονται αστραπιαία.
Καλούμε τους κατοίκους του Παγώνδα και του Ηραίου, όλο το λαό , να βγάλει τα συμπεράσματά του, να μην ενδώσει στη προσπάθεια διχόνοιας που σπέρνουν κάποιοι στο χωριό και να εντείνει τον αγώνα του να δοθεί άμεσα λύση στο πρόβλημα.
1 σχόλιο:
Ήταν τη δεκαετία του ’50, τότε που η πληγωμένη – απ’ τον πόλεμο και την κατοχή – Ελλάδα προσπαθούσε να σταθεί ξανά στα πόδια της. Τότε δημιουργήθηκε ο θεσμός της «προσωπικής εργασίας», μια ιδιότυπη μορφή εθελοντισμού που λειτούργησε στα πλαίσια των μικρών κοινοτήτων και συμμετείχαν ολόκληρες τοπικές κοινωνίες, άντρες και γυναίκες. Αυτά συνέβαιναν τον καιρό της φτώχειας, τις δεκαετίες του ‘50 και του ‘60 ως τις αρχές του ΄70. Τότε που, η συμμετοχή όλων στα τοπικά έργα θεωρούταν αυτονόητη υποχρέωση. Αν έπρεπε να κατασκευαστεί ένας δρόμος, όλοι, εξ ίσου, θα συμμετείχαν. Και συμμετείχαν όλοι, με ότι μέσο διέθετε ο καθένας. Κασμάδες, τσάπες, ξινιάρια, φτυάρια, βαριοπούλες, κ.ά . Συμμετείχαν χωρίς δυσφορία και χωρίς δισταγμό σε μια κοινή υπόθεση. Ήταν τέτοιος ο ζήλος τους που, αν τους ζητούσες ιδιωτική απασχόληση τις ημέρες της δημόσιας υποχρέωσής τους, με υπερηφάνεια σου δήλωναν πως δεν θα μπορούσαν γιατί είχαν «προσωπική εργασία». Με τον τρόπο αυτό φτιάχτηκαν σημαντικά έργα και υποδομές προκειμένου να καλυφτούν καθημερινές ανάγκες τους. Έτσι φτιάχτηκαν σχολεία, εκκλησίες, δρόμοι, καλντερίμια, γεφύρια, βρύσες, υδρευτικά έργα, κ.ά. Οι καιροί, όμως άλλαξαν και μαζί άλλαξαν οι άνθρωποι και οι αξίες τους. Φτάσαμε στην εποχή της ευημερίας και της καλοπέρασης. Είμαστε πια στην εποχή όπου κάποιοι που δεν κάνουν τίποτα κατηγορούν τους άλλους γιατί δεν τα έκαναν όλα. Στη νοοτροπία της απαίτησης των πάντων από τους αρμόδιους φορείς αλλά της μηδενικής υποχρέωσης. Έχει δημιουργηθεί και έχει αναπτυχθεί ένας ιδιότυπος ανταγωνισμός στο ποιος θα πάρει τα περισσότερα αλλά θα δώσει τα λιγότερα. Και όταν οι κοινωνικές και οι ηθικές αξίες απαξιώνονται και ευτελίζονται, οι κοινωνίες οδηγούνται στην παρακμή και το μαρασμό. Ας βγούμε λοιπόν απ’ το τέλμα του ατομισμού, της απάθειας, και της ηθικής χρεοκοπίας. Ας φέρουμε ξανά στην καθημερινότητά μας το φιλότιμο, τη συλλογικότητα, την αλληλεγγύη, την ανιδιοτελή προσφορά. Να αναζητήσουμε δράσεις και πρωτοβουλίες που θα βελτιώσουν τη ζωή μας. Να πειστούμε πως οι προσδοκίες βρίσκονται κυρίως ανάμεσά μας. Να προτάξουμε το «εμείς» μπροστά από το «εγώ». Να αρχίσουμε να συμμετέχουμε ξανά σε κοινά έργα με νέες «προσωπικές εργασίες».
Δημοσίευση σχολίου