Ἀγαπητοί μου Πατέρες καί Ἀδελφοί,
Ἀνάσταση γιά μᾶς τούς Ὀρθόδοξους δέν εἶναι μιά συνηθισμένη γιορτή χαρᾶς. Εἶναι ἡ γιορτή τῆς χαρᾶς. Γι’ αὐτό ὅλοι οἱ ἀναστάσιμοι ὕμνοι εἶναι θριαμβευτικοί καί εὐφρόσυνοι ὄχι μόνο κατά τό περιεχόμενο, ἀλλά καί κατά τό μέλος. Ὁ ἀναστάσιμος ὄρθρος καί ἡ ἀναστάσιμη λειτουργία τελοῦνται στούς ναούς μας καθώς οἱ πιστοί κρατοῦν ἀναμμένες τίς λαμπάδες τους. Ποτέ ἄλλοτε ὁ Ὀρθόδοξος ναός δέ λούζεται τόσο πλούσια μέ τόσο ἄπλετο φῶς ἐπί τόσες ὧρες.
Ταυτόχρονα ὁ ὕμνος «Χριστός Ἀνέστη» μέ τό βαθύ, τό πλούσιο καί τόσο ἐκφραστικό «θανάτῳ θάνατον πατήσας» ψάλλεται ἤ λέγεται στούς ὀρθόδοξους ναούς πολλές φορές, γιά νά ὑπογραμμίσει τόν μεγαλύτερο θρίαμβο καί τή βασικότερη νίκη τοῦ Χριστοῦ. Τή νίκη κατά τοῦ θανάτου.
Ὅπου λάμπει τό Φῶς, ἐκεῖ διαλύεται τό σκοτάδι. Ὅπου θριαμβεύει ἡ ζωή, ἐκεῖ καταργεῖται ὁ θάνατος. Ὁ Χριστός, ὁ ζωοδότης, κατεβαίνει στόν Ἅδη καί διαλύεται τό σκοτάδι! Μέ τήν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ τό σκοτάδι τοῦ Ἅδη γεμίζει ἀπό Φῶς.
Χριστός Ἀνέστη! Δέν ὑπάρχει ἄλλη εἴδηση. Δέν ὑπάρχει τίποτε ἄλλο ἐπάνω στή γῆ. Αὐτό δίνει νόημα ὑπάρξεως στά πάντα. Ὅ,τι ὑπάρχει, ὅ,τι ζεῖ, ὅ,τι ἀναπνέει, ὅ,τι αἰσθάνεται… ὑπάρχει, ζεῖ, ἀναπνέει, αἰσθάνεται, γιατί ὁ Χριστός ἀναστήθηκε. Ἄν ὁ Χριστός δέν ἀνασταινόταν, ὅλα θά ἦταν νεκρά ἐπάνω στή γῆ.
Ὅλα κρατημένα ἀπό τήν παγωνιά τοῦ θανάτου. Τώρα ὅλα ζοῦν, ὅλα χαίρονται, ὅλα πανηγυρίζουν, ὅλα τραγουδοῦν. Ψάλλουν τόν παιάνα: «Χριστός ἀνέστη ἐκ νεκρῶν θανάτῳ θάνατον πατήσας καί τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι ζωήν χαρισάμενος».
Ὁ Χριστός πού ἀναστήθηκε ἔδωσε ζωή σ’ αὐτούς πού ἦταν στά μνήματα. Καί ἀνέστησε κι ἐμᾶς. Μᾶς ἀνέστησε ἀπό τόν θάνατο, τόν Ἅδη, τήν ἁμαρτία, πού ὁδηγεῖ στόν θάνατο καί στόν Ἅδη.
Πῶς νά μήν ἐκρήγνυται ἡφαίστειο χαρᾶς μέσα μας, δοξολογίας καί εὐχαριστίας στόν Ἀναστάντα!
Ὁ θεῖος Παῦλος τήν ἀλήθεια αὐτή τήν παριστᾶ μέ δύο λέξεις: Ὁ Χριστός, λέει, «ἠγέρθη διά τήν δικαίωσιν ἡμῶν» (Ρωμ.δ,25), ἀναστήθηκε γιά νά μᾶς δικαιώσει ἐνώπιόν του Θεοῦ, δηλαδή γιά νά μᾶς σώσει.
Παράλυτος ὁ Ἀδάμ. Παράλυτη ἡ Εὕα. Παράλυτοι ὅλοι ἐμεῖς ἀπό τήν ἁμαρτία. Θά μᾶς σώσει ὁ Ἀναστάς. Θά μᾶς τραβήξει ἐπάνω ἀπό τά μνήματα· τά μνήματα τῶν κακιῶν μας, τῶν παθῶν, τῆς ἁμαρτίας, τοῦ πνευματικοῦ θανάτου.
Ἀρκεῖ νά τό θέλουμε. Ἀρκεῖ νά τό ζητοῦμε. Νά ζητοῦμε. Ἐκεῖνον! Τόν Δυνατό, τόν Ἀναστάντα! Νά προσβλέπουμε στό βλέμμα Του, ὅπως στήν εἰκονογραφία ὁ Ἀδάμ, νά Τόν παρακαλοῦμε νά ἔρθει νά μᾶς σώσει, νά μᾶς λυτρώσει. Καί θά τό κάνει. Γί αὐτό ἀναστήθηκε, «διά τήν δικαίωσιν ἠμῶν».
Δέν μᾶς καταδικάζουν οἱ ἁμαρτίες μας. Γιατί ὁ Χριστός ἀναστήθηκε καί μᾶς σηκώνει ἀπό αὐτές, ἐάν τό θελήσουμε καί Τόν καλέσουμε στή ζωή μας. Αὐτό δείχνει ἡ ἔγερση τοῦ Ἀδάμ ἀπό τό μνημεῖο.
Ἀγαπητά μου παιδιά, ὁ Χριστός ἀναστήθηκε!
Τούτη τήν ἀλήθεια μη τή λησμονεῖτε ποτέ. Ὁτιδήποτε κι ἄν ἔρθει νά σᾶς πικράνει τή ζωή ἤ νά σᾶς ἀφαιρέσει τήν ἐλπίδα, σεισμός, πανδημία, θλίψεις, δοκιμασίες. Τίποτε δέν μπορεῖ νά μᾶς στερήσει τόν οὐρανό. Ὁ οὐρανός εἶναι δικός μας.
Τόν κλείσαμε κάποτε ἐμεῖς μέ τήν παρακοή μας στήν ἐντολή τοῦ Θεοῦ. Ὁ Χριστός ὅμως μέ τόν θάνατό Του ἐπάνω στό Σταυρό ἐπάτησε τόν θάνατο. Καί μέ τήν ἔνδοξη Ἀνάληψή Του μᾶς ἄνοιξε μιά γιά πάντα τόν οὐρανό. Ἀπό τότε δέν μπορεῖ κανείς νά μᾶς τόν κλείσει.
Ὁ θάνατος εἶναι μόνο ἕνα ἐπεισόδιο στή ζωή μας. Μᾶς θυμίζει ἁπλά τήν ἁμαρτία, ἀπό τήν ὁποία μᾶς λύτρωσε ἡ θεϊκή ἀγάπη.
Ἄς ἑορτάσουμε τήν Ἀνάσταση με πίστη καί ἀγάπη στόν Χριστό μας, μέ ἀγάπη σέ κάθε συνάνθρωπο μας. Ὅλοι μαζί ἑνωμένοι, εἰρηνικοί καί ὁμονοοῦντες.
Χριστός Ἀνέστη! Ἀληθῶς Ἀνέστη!
Ὁ Ἐπίσκοπός Σας
† Ὁ Σάμου καί Ἰκαρίας Εὐσέβιος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου