 |
| Το έμβλημα της Ηγεμονίας της Σάμου (1834-1912) |
Arthur James Balfour, 1st Earl of Balfour, Πρωθυπουργός του ΗνωμένουΒασιλείου, House of Commons, 2 Δεκεμβρίου, 1905
‘ … Οι νόμοι περί ιθαγενείας (μέσω των οποίων οι μετανάστες γίνονται πολίτες)… δεν αποτελούν δικλείδα ασφαλείας. Δεν αλλάζουν τις συνήθειες, τα ήθη και την οπτική γωνία για την ζωή του ατόμου που παραμένει αλλοδαπός. Οι απόγονοι του, εκτός και έως ότου αφομοιωθούν φυλετικά, παραμένουν αλλοδαποί … οι Ηνωμένες Πολιτείες ανεκάλυψαν καθυστερημένα πως η απορρόφησις (των μεταναστών) είναι μια αργή και αμφίβολη διαδικασία.’
George Sydenham Clarke, 1st Baron Sydenham of Combe, 1934
Από τους δεκαοκτώ (18) Πρίγκιπες της Σαμιακής Ηγεμονίας (1834–1912), δύο (2) εξ αυτών καταγράφονται ως μακρινοί μου θείοι στους κλάδους του γενεαλογικού δένδρου της οικογενείας. Ο Ίων Γκίκας (1816-1897) και ο Αλέξανδρος Καλλιμάχης (1800-1870;). Ο Ίων, ήταν πεντάκις εγγονός του Πρίγκιπος Γρηγορίου Α΄ Γκίκα (1628-1675), του οποίου, η πρωτότοκη κόρη Ρωξάνη, παντρεύτηκε τον Θεόδωρο Καλλιμάχη. Ο υιός τους, Πρίγκιπας Ιωάννης Καλλιμάχης (1690-1780), είχε τέσσερα τέκνα, η κόρη του, Σεβαστή (1736-;), παντρεύτηκε τον Πρίγκιπα Μιχαήλ Α΄ Σούτσο και έγινε μητέρα της πέμπτης προ-γιαγιάς μου, Μαρίας Σούτσου, συζύγου του Ιακώβου Αργυροπούλου. Ο αδελφός της Σεβαστής, Πρίγκιπας Αλέξανδρος Καλλιμάχης (1737-1821), ήταν πατέρας του Πρίγκιπος Σκαρλάτου Καλλιμάχη (1773-1821) και πάππος του Αλεξάνδρου, Πρίγκιπος της Σάμου. Η συγκεκριμένη καταγωγή μου από τους Γκίκα και τους Καλλιμάχη πηγάζει εκ μητρός, αλλά εκ πατρός, έλκω την καταγωγή μου από τους Υψηλάντη, των οποίων το αίμα είχε συζευχθεί με των Καλλιμάχη και Γκίκα μέσω του γάμου της Ραλλούς (1769-1797), (κόρης του Πρίγκιπος Αλεξάνδρου Καλλιμάχη και της συζύγου του Ελένης Γκίκα), με τον Πρίγκιπα Κωνσταντίνο Υψηλάντη (1769-1797).
 |
| Ο ηγεμόνας Ι. Γκίκας (1816-1897) |
Το 1821, ο Αλέξανδρος Καλλιμάχης, έχοντας βιώσει την δολοφονία του πατέρα και πάππου του, από τον Σουλτάνο, πέρασε σχεδόν μια δεκαετία εξόριστος στην Τσαρική Ρωσία, (όπου, προσφεύγοντας από την Μολδαβία, στην οποία ο πατέρας, ο πάππος και ο προ-πάππος του υπήρξαν Πρίγκιπες, αιτήθηκε και έτυχε ασύλου, “προσφεύγοντας νομίμως σε όμορη χώρα” … Eιρωνική η αναλογία, εν σχέση με την κατάσταση που συντελείται αυτήν την στιγμή στην Σάμο και ελπίζω να είναι κατανοητή). Το 1829, επέστρεψε στην Οθωμανική Αυτοκρατορία όπου, σύμφωνα με το δόγμα των Φαναριωτών, απεκατέστησε τις σχέσεις του με την Υψηλή Πύλη και έως το 1853, είχε κατορθώσει να ανελιχθεί σε Πρεσβευτή της Τουρκίας στην Βιέννη. Όταν, στις αρχές του 1854, ο Σουλτάνος τον διόρισε Ηγεμόνα της Σάμου, ο Αλέξανδρος απεδέχθη τον τίτλο, αλλά ηρνήθη να μεταβεί στην νήσο, προτιμώντας να ορίσει ως αντιπρόσωπό του τον Γεώργιο Κονεμένο.
Στα τέλη του 1854, ο Ίων Γκίκας διεδέχθη τον Αλέξανδρο ως ο τρίτος ηγεμών της νήσου. Ιδιαίτερα δυναμικός ηγέτης, κατέστειλε τους πειρατικούς στολίσκους που λυμαίνοντο την Σάμο, εξάλειψε τις ληστρικές συμμορίες που καταδυνάστευαν την ύπαιθρο (ηγείτο προσωπικώς των δυνάμεων ασφαλείας κατά τις εφόδους!), μετέφερε την πρωτεύουσα από την Χώρα στο Βαθύ, διάνοιξε τον δρόμο που σήμερα διασχίζουμε από το Πυθαγόρειο για το Βαθύ, αγόρασε, για λογαριασμό της νήσου, τα πρώτα ατμόπλοια του Ανατολικού Αιγαίου και εθέσπισε αξιόλογα νομοθετήματα για την αύξηση του εμπορίου και της εγχώριας παραγωγής, δίνοντας έμφαση στην υποστήριξη της αγροτικής τάξεως ως θεμέλιο λίθο της Σαμιακής κοινωνίας. Όταν, το 1859, αποχώρησε από την νήσο (το 1866 έγινε Πρωθυπουργός της Ρουμανίας), η Σαμιακή Ηγεμονία εισήγετο στην χρυσή της εποχή.
Ο Αλέξανδρος εύρισκε την Σάμο μικρού πολιτικού ενδιαφέροντος και θεωρούσε την θέση του Ηγεμόνος υποβιβασμό! Αντιθέτως ο Ίων, θεώρησε καθήκον του να πράξει ότι καλύτερο για τους κατοίκους στο διάστημα που του εδίδετο. Εν τούτοις, η στάσις των Σαμίων μετά την αποχώρησή του, τον ενόχλησε. Μέχρι το τέλος της ιδιαίτερα επιτυχημένης ζωής του, ουδέποτε πλέον ενδιαφέρθηκε για τις Σαμιακές εξελίξεις.
Όπως οι μακρινοί μου συγγενείς, αντιστοίχως και εγώ, θα μπορούσα να τηρήσω απόσταση για το διαφαινόμενο μέλλον της Σάμου. Όπως και εκείνοι, έχω μόνιμη κατοικία απομεμακρυσμένη από την εθνική τραγωδία που εξελίσσεται στο Ανατολικό Αιγαίο, ώστε κάλλιστα θα μπορούσα να παραβλέψω το γεγονός ότι, στο προσεχές μέλλον, το τοπικό Ελληνικό στοιχείο κινδυνεύει να καταστεί μειονότης και πιθανότατα να εκτοπισθεί από το μεταναστευτικό κύμα που διαρκώς αυξάνει την αριθμητική του ισχύ. Όμως, καθώς οι αρωγοί της αλήθειας σπανίζουν, νιώθω υποχρεωμένος να εκθέσω στον Σάμιο πολίτη την ευρύτερη διάσταση του δράματος. Θα ξεκινήσουμε την επιχειρηματολογία μας ανατρέχοντας στην Αγγλία της δεκαετίας του 1960.
Τέλη Απριλίου 1968, Birmingham. Ο Φιλέλλην συντηρητικός πολιτικός EnochPowellαπευθύνει ομιλία στην κατάμεστη αίθουσα του WestMidlandsAreaConservativePoliticalCentre. Το θέμα: Η ακατάσχετη εισροή μεταναστών στο μεταπολεμικό Ηνωμένο Βασίλειο και οι επιπτώσεις αυτής της ‘εισβολής’ για την ομογένεια των Βρετανικών Νήσων. Ο βετεράνος αξιωματικός και δεινός ρήτωρ αρχίζει τον ιστορικό του λόγο λέγοντας τα εξής:
‘Μπορώ ήδη να ακούσω την χορωδία της αποστροφής! Πως τολμώ να εκστομίζω τέτοια φρικτά πράγματα; Πως τολμώ να αναμοχλεύω προβλήματα και να οξύνω τα πάθη; Η απάντησις: Δεν έχω το δικαίωμα να μην το τολμήσω! Ιδού, ένας ευυπόληπτος μέσος Άγγλος, μέρα-μεσημέρι, στην πόλη που γεννήθηκα, μου απευθύνει τον λόγο, στον βουλευτή που έχει εκλέξει, λέγοντας μου ‘η χώρα θα είναι αβίωτη για τα παιδιά μου’. Απλούστατα δεν έχω το δικαίωμα να αδιαφορήσω και να σκεφθώ άλλα πράγματα. Ότι μου είπε, χιλιάδες και εκατοντάδες χιλιάδες άλλοι πολίτες σκέφτονται και λένε, ίσως όχι σε όλα τα μήκη και πλάτη της Αγγλίας (καθώς το πρόβλημα δεν έχει εξαπλωθεί παντού), αλλά στις περιοχές που ήδη υποβάλλονται σε αυτή την (πληθυσμιακή και εθνοτική) μεταμόρφωση για την οποία μπορεί να λεχθεί ότι δεν υπάρχει ιστορικός παραλληλισμός σε χίλια χρόνια Αγγλικής ιστορίας.’
Το πλήθος των ακροατών του τον επευφημεί. Μερικοί τον αγορεύουν ‘Άξιο’ και άλλοι φωνάζουν ‘Εύγε!’. Οι περισσότεροι παρευρισκόμενοι μεσήλικες, είναι και αυτοί, όπως και εκείνος, βετεράνοι του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Πολλοί υπηρέτησαν στην Βόριο Αφρική και το Δυτικό Μέτωπο. Άλλοι, όπως και εκείνος, στα δάση της Άπω Ανατολής. Όλοι μόχθησαν και μάτωσαν, πιστεύοντας πως πολέμησαν και νίκησαν, έτσι ώστε οι απόγονοί τους να μπορούν να ζουν με ασφάλεια και υπερηφάνεια, κυρίαρχοι του έθνους των προγόνων τους. Τώρα, νιώθουν προδομένοι, αντιλαμβανόμενοι πως ενώ ο εθνικοσοσιαλιστής Γερμανός και ο δεσποτικός Ιάπωνας κατεστάλησαν, ο Υποσαχάριος Αφρικανός, ο Ανατολίτης Μουσουλμάνος και ο Ασιάτης Ινδός μετανάστης, δυστυχώς, στο μεγαλύτερο ποσοστό του, προσβλέπει να δρέψει τα οφέλη του Αγγλοσαξονικού κόσμου χωρίς ίχνος σεβασμού ούτε προς τους Νόμους ούτε προς τον Αξιακό Κώδικα του Δυτικού Ευρωπαϊκού Χριστιανικού Πολιτισμού.
Μόλις το πλήθος ησύχασε, ο Powell συνέχισε καταλήγοντας:
‘… Καθώς ατενίζω το μέλλον, κατακλύζομαι από φόβο. Όπως ο αρχαίος Ρωμαίος, βλέπω τον ποταμό Τίβερη να αναβλύζει με αίμα … μόνον αποφασιστικές και άμεσες ενέργειες μπορούν να αποτρέψουν (αυτό που έπεται). Εάν υπάρξει λαϊκή βούληση, η οποία θα επιβάλει (στην πολιτική ηγεσία) την ανάγκη να ληφθούν μέτρα, δεν το γνωρίζω. Το μόνο που γνωρίζω είναι πως το να βλέπεις και να μην μιλάς, αυτό είναι η μεγάλη προδοσία.’
Δύο γενεές μετά την πάροδο αυτού του προφητικού λόγου, τα υπολείμματα της πάλαι ποτέ κραταιάς Βρετανικής Αυτοκρατορίας μαστίζονται από όλα τα στοιχεία που την δεκαετία του 60’, ο Powell είχε εντοπίσει ως απειλή για την συνοχή της Γηραιάς Αλβιώνος.
Προ τεσσάρων ετών, αναφορικώς με την περιβόητη ομιλία του Enoch Powell, ο Nigel Farage ευλόγως δήλωσε τα ακόλουθα:
‘Το πρόβλημα με αυτήν την ομιλία είναι το εξής; Εάν εισαχθείς στην πολιτική, όχι ως καριερίστας, αλλά με το σκεπτικό να επιφέρεις αλλαγή, πρέπει το σκεπτικό σου να προηγείται της κοινής γνώμης. Πρέπει να επιδιώκεις να είσαι μαγνήτης και να φέρνεις τμήμα της κοινωνίας και των μέσων επικοινωνίας με το μέρος σου, έτσι ώστε να επιτύχεις αλλαγή … αλλά, υπάρχει πρόβλημα όταν προωθείσαι υπερβολικά μπροστά και βρίσκεσαι σε ένα σημείο που η μάζα δεν είναι σε θέση ούτε καν να αντιληφθεί. Αυτό το πρόβλημα οδήγησε στην καταστροφή της καριέρας του αδιαμφισβήτητα πιο ταλαντούχου πολιτικού της μεταπολεμικής Αγγλίας. Αυτός ο λόγος δημιούργησε και ένα άλλο πρόβλημα, επέτρεψε στην φιλελεύθερη ειδησεογραφική ‘ελίτ’ να καταργήσει οποιαδήποτε συζήτηση για το μεταναστευτικό και από το 1968 έως τις αρχές του 20ου αιώνος, ουδείς ‘λογικός’ πολιτικός είχε το κουράγιο να προσεγγίσει το ζήτημα. Επομένως, η ειρωνεία είναι πως ο Powell είχε δίκαιο σε πολλά ζητήματα, όχι σε όλα, αλλά σε πολλά, αλλά με τον λόγο του αυτόν κατήργησε τον αντίλογο …’
Από τις απαρχές της δεκαετίας του 1950, η εθνοτική σύστασις των χωρών της Δυτικής Ευρώπης άρχισε να μεταβάλλεται ραγδαίως λόγω της έλευσης μεγάλων φυλετικών ομάδων κυρίως από την Ασιατική και Αφρικανική Ήπειρο. Ο κύριος λόγος αυτού του κυματώδους μεταναστευτικού ρεύματος προς τις πλέον αναπτυγμένες και ισχυρές χώρες του Δυτικού Πολιτισμού ήταν, η υπό εσφαλμένης βάσεως, ταχεία και οικειοθελής απόφασις των Ευρωπαϊκών αποικιοκρατικών δυνάμεων να απεμπολήσουν την εξουσία τους επί της υδρογείου και να εντάξουν τους πρώην μη-Ευρωπαίους υποτελείς τους, ως πολίτες, στον κορμό των μητροπολιτικών εδαφών τους. Αυτή η απόφασις γεωπολιτικής σύμπτυξης γιγαντιαίων Αυτοκρατοριών, όπως η Αγγλική και η Γαλλική, αρχικά προσηγορεύθη από τις ‘προοδευτικές μάζες’ των Δυτικών δημοκρατιών ως η απαρχή μιας νέας εποχής η οποία, σύμφωνα με τις προσδοκίες των φιλελεύθερων οραματιστών, ανήγγειλε την έλευση μιας ουτοπικής ‘νέας τάξης πραγμάτων’, στην οποία, όλες οι φυλές του κόσμου, θα απεμπολούσαν τις χρόνιες πολιτισμικές και θρησκευτικές διαφορές τους, θα κατέρριπταν τα τείχη των αντικρουόμενων ιδεολογιών και θα προήλαυναν ειρηνικά και ενωμένα στο πολλά υποσχόμενο μέλλον.
Προωθούμενοι 70 χρόνια στο παρόν και βιώνοντας το αποτέλεσμα του σοσιαλιστικού λήθαργου, συνειδητοποιούμε ότι, το Ευρωπαϊκής συλλήψεως, αρχικώς ευγενές και ρομαντικό προσχέδιο, κατέληξε σε τραγικό σφάλμα κολοσσιαίων επιπτώσεων. Ισχυρά και συνεκτικά Ευρωπαϊκά κράτη του προηγούμενου αιώνος, σήμερα αποτελούν σκιά του παλαιού τους μεγαλείου. Η Γαλλική Ρεπούμπλικα, που κάποτε ηγεμόνευε στο 1/5 της Αφρικανικής Ηπείρου και υπήρξε επί γενεές κυρίαρχος της Ινδοκίνας, τώρα καταρρέει υπό το βάρος μιας χαοτικής πολυεθνοτικής, πολυγλωσσικής και πολυθρησκευτικής κοινωνίας χωρίς αίσθηση του παρελθόντος και σαφώς αμφίβολες προσδοκίες για το μέλλον. Με μία οικονομία στα πρόθυρα της διαλύσεως, συντηρούμενη από ακατάσχετους δανεισμούς και το Παρίσι, κάποτε προθήκη του Ευρωπαϊκού πολιτισμού, να περιτριγυρίζεται από ‘γκέτο’ στα οποία Αφρικανοί και Ανατολίτες, κυρίως Μουσουλμάνοι, πεισματικά αρνούνται να ενσωματωθούν στον ιστό της κοινωνίας, επιδεικνύοντας με αλαζονεία την αχαριστία τους προς το έθνος που απλόχερα τους προσέφερε στέγη. Αντίστοιχο, εάν όχι μεγαλύτερο πρόβλημα, παρατηρείται στις Βρετανικές Νήσους. Το Λονδίνο της Βικτωριανής εποχής, η σπουδαιότερη μητρόπολις της Δύσεως και κέντρο βάρους της μεγαλύτερης Αυτοκρατορίας στην ιστορία της ανθρωπότητος, μίας Αυτοκρατορίας όπου, σημειωτέον, όσο διετηρείτο, εξησφάλιζε την διαιώνιση της πρωτοκαθεδρίας επί της οικουμένης, πρωτίστως του Αγγλοσάξονα, αλλά επομένως και όλων των υπολοίπων Ευρωπαίων, προς όφελος της πραγματικής προόδου και εξελίξεως της συλλογικής ανθρωπότητος, σήμερα πλέον, να αποτελεί παράδεισο εγκληματικών στοιχείων! Εκεί που προ ολίγων δεκαετιών οι άνθρωποι θεωρούσαν περιττό να κλειδώνουν το βράδυ τις πόρτες των σπιτιών τους, εκεί όπου οι αστυνομικοί εθεωρείτο προσβλητικό να περιπολούν με τα υπηρεσιακά τους περίστροφα σε κοινή θέα, εκεί όπου κάποτε, ο έλεγχος των προσωπικών στοιχείων εξακριβώνετο κυρίως δια λόγου, καθώς η απάτη το ψεύδος και η δυσπιστία σπάνιζαν, τώρα αποτελεί Αστυνομικό Κράτος, όπου το έγκλημα οργιάζει, συμμορίες Ανατολικό-Ευρωπαίων, Αφρικανών και Ασιατών λυμαίνονται τα λιγότερο ανεπτυγμένα προάστεια και ο Μουσουλμάνος – πλέον δήμαρχος του Λονδίνου-, θεωρεί προτεραιότητα την σύσταση αστυνομικής δύναμης η οποία θα επιτηρεί το διαδίκτυο προς εντοπισμό ‘ρητορικής μίσους’, παρά την εξάρθρωση συμμοριών που σφαγιάζουν ανυποψίαστους πολίτες με μαχαίρια και ομάδων ομοθρήσκων του, που διαπράττουν βιασμούς.
Αυτή η απεχθής κατάστασις δεν περιορίζεται μόνον στις πόλεις της Αγγλίας και της Γαλλίας. Η Σουηδία και η Γερμανία παρουσιάζουν τα ίδια συμπτώματα. Αστικά κέντρα διαχωρίζονται σε φυλετικές ζώνες, η περιβόητη ‘αφομοίωση’ των μεταναστών, στην πλειονότητα τους, αποτελεί σχεδόν ανύπαρκτο φαινόμενο. Το Ισλαμικό δόγμα όχι μόνον δεν υποχωρεί ενώπιον της κοσμικής Ευρωπαϊκής Κοινωνίας, αλλά ισχυροποιείται περισσότερο από ποτέ. Ο μισογυνισμός, η επιβολή ανδροκρατούμενης τυραννίας επί του γυναικείου σώματος αλλά και ψυχής, ο θρησκευτικός φανταμενταλισμός, η παντελής έλλειψις σεβασμού προς την διαφορετικότητα των ατόμων αποτελούν μόνο μερικές από τις δογματικές διαστροφές των φανταμενταλιστών που κατέκλισαν την Δυτική Ευρώπη. Κανείς θα ανέμενε πως όλα αυτά τα ιδεολογικά νοσήματα είχαν εξαλειφθεί από τον Δυτικό Πολιτισμό μεταξύ 18ου – 20ου αιώνος. Τώρα, με δική μας πρωτοβουλία, επιτρέπουμε στον σκοταδισμό του παρελθόντος να επιστρέψει.
Προς τι αυτή η ανασκόπησις των δεινών που έχουν κατακλίσει χώρες, φαινομενικά, τόσο απομεμακρυσμένες από την Ελλάδα και ειδικότερα την Σαμιακή μας πατρίδα; Η απάντησις είναι η εξής: Εάν χώρες του σήμερα, που μόλις στο πρόσφατο παρελθόν υπήρξαν υπερδυνάμεις, ασυλλήπτου δυναμισμού, αλώθηκαν από μεταναστευτικά κύματα, η κρατική και κοινωνική τους συνοχή διεσπάσθη και η αρχέγονη ομοιογένειά τους κατέστη υποσημείωση στα σημερινά βιβλία ιστορίας, δεν αποτελεί προσβολή της λογικής, να θεωρήσουμε ότι, αυτή η δυναμική που κατέστρεψε τον παλαιό τρόπο ζωής Αυτοκρατοριών, δεν είναι σε θέση να πράξη το ίδιο και στον κοινωνικό και πολιτισμικό ιστό μιας κοινωνίας κατά πολύ πιο αδύναμης από εκείνες, όπως είναι η δική μας;
Εν σχέση με τους Δυτικό-Ευρωπαίους των δεκαετιών του 1950 - ‘60-‘70, οι Έλληνες του 2020 έχουν την δυνατότητα να μελετήσουν τα σφάλματα των Ευρωπαίων εξαδέλφων τους και να προβούν σε συμπεράσματα. Η χώρα μας είναι μια από τις τελευταίες της Ευρωπαϊκής Ηπείρου που δέχεται την επέλαση των, κατά κύριο λόγο, Αφρικανών και Ασιατών μεταναστών. Ακόμα και τώρα, η εθνολογική μας σύνθεσις δεν έχει υποστεί την ποσοστιαία αλλοίωση που παρατηρείται στην πλειονότητα των χωρών μέλλων της Ευρωπαϊκής Ενώσεως. Αυτή η κατάστασις όμως αλλάζει ραγδαίως. Εάν αναλογισθούμε ότι μόνον στην Σάμο, το 2016, οι μετανάστες που κατέλυαν στο νησί δεν υπερέβαιναν τους 3.000, και αυτήν την στιγμή υπερβαίνουν τους 6.000, μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε το μέγεθος του προβλήματος.
Η Σάμος παλαιότερα, υπήρξε το ισχυρότερο κέντρο του Ιωνικού Ελληνισμού στο Ανατολικό Αιγαίο. Όταν άλλα νησιά υπέφεραν υπό καθεστώς δουλείας ή εμαστίζοντο από οικονομικό και πληθυσμιακό μαρασμό, εμείς υπήρξαμε Ηγεμονία, η οποία, παρόλο που ευρίσκετο προσδεδεμένη στο άρμα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, κατάφερε μέσω ιδιοφυούς διπλωματίας και λαϊκής πυγμής να αποτρέψει τα Ισλαμικά τεμένη, να ανακόψει την παρείσφρηση Τουρκικού στοιχείου και να διατηρήσει ακέραιη την Ορθόδοξη Πίστη και την Ελληνική Παιδεία. Με αυτά ως γνώμονα, πόσο λυπηρό να γίνεται παραλληλισμός των Σαμίων του 19ου αιώνος με την πλειονότητα των τωρινών, οι οποίοι φαίνεται να προτιμούν το πρόσκαιρο κέρδος έναντι μιας ισορροπημένης και ασφαλούς μελλοντικής κοινωνίας για τους απογόνους τους. Πόσο ειρωνικό δε, οι κάτοικοι της Ικαρίας να αποτελούν πλέον παράδειγμα κοινωνικής σύμπνοιας προς τους διαδόχους εκείνων, που μόλις 100 χρόνια πριν, εξέπλητταν την Ανατολική Μεσόγειο με το εμπορικό τους δαιμόνιο και τον πατριωτικό τους δυναμισμό.
Ασφαλώς, το μεγαλύτερο πρόβλημα παραμένει η ανικανότης αυτών που προβαίνουν σε ενέργειες, να επιτύχουν έστω και εν μέρει, τους στόχους τους. Είναι τρομερά κουραστικό για έναν παρατηρητή να βλέπει τμήμα των λεγόμενων ‘τοπικών παραγόντων’ να μην είναι σε θέση να ομονοήσουν, έστω και στα πιο βασικά σκέλη του ζητήματος. Οι περισσότεροι, είτε ασπάζονται θέσεις υπερβολικά μετριοπαθείς, είτε ενοχλητικά ακραίες. Για τους Σάμιους γνωμηγήτορες του σήμερα, η συντηρητική μέση οδός φαίνεται να είναι σχεδόν ανύπαρκτη.
Αυτοί οι οποίοι παλαιότερα κραύγαζαν για πιθανή αιματοχυσία, ας μην διερωτώνται γιατί σήμερα οι πολέμιοί τους τους αποκαλούν ‘ρατσιστές’και προαγωγούς ‘ρητορικής μίσους’. Αυτοί που ως οσφυοκάμπτες πειθαρχούσαν στις ρήτρες της προηγούμενης Μαρξιστικής ηγεσίας, ασχέτως εάν εκ του ασφαλούς διαλαλούσαν την αποστροφή τους στην υφιστάμενη κατάσταση, ας μην δυσανασχετούν όταν προσαγορεύονται ‘ασπόνδυλοι οπορτουνιστές’.
Είναι απορίας άξιον πως επί πέντε συναπτά έτη, ουδείς Σάμιος ‘επικοινωνιολόγος’ δεν μπόρεσε να θέσει μια πρόταση επίλυσης του ζητήματος, η οποία να μην μπορεί να δυσφημιστεί από την πέμπτη φάλαγγα των υποχθόνιων ΜΚΟ και των αριστερών συμμάχων τους. Η επικοινωνιακή στρατηγική και η προώθησις ιδεολογικών θέσεων έχει εξελιχθεί πολύ από την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου, στην οποία οι πολιτικοί παράγοντες της νήσου παραμένουν προσκολλημένοι. Αντί να εμμένουμε στο δόγμα ‘συλλογικής απέλασης’της άκρας δεξιάς, ή στο δόγμα ‘ομαλής αποσυμφόρησης’της κέντρο-αριστεράς, ας προβούμε σε έναν νέο συλλογισμό. Εάν αναλογισθούμε ότι ο μαζικός εκδιωγμός ανθρωπίνων ψυχών είναι ηθικά επαίσχυντος και ταυτόχρονα η αποσυμφόρησις απλά μετατοπίζει το πρόβλημα σε γειτονικούς όμαιμούς μας, άρα υποκριτική λύσις, γιατί δεν προτείνουμε το εξής: Ότι ως Έλληνες έχουμε την πρόθεση, τους πόρους αλλά και την υποδομή να φιλοξενήσουμε όλες τις γυναίκες, τα παιδία και τους ηλικιωμένους που προσφεύγουν σε εμάς για άσυλο, αλλά επ’ ουδενί λόγω δεν θα δεχθούμε εντός της νήσου μας νεαρούς ανύπαντρους άντρες, στρατεύσιμης ηλικίας (εάν όχι ήδη στρατευμένους), οι οποίοι μάλιστα δεν προέρχονται καν από όμορες χώρες, ή εμπόλεμες όμορες, αλλά από περιοχές τόσο απομεμακρυσμένες όπως η Κεντρική Αφρικανική ήπειρος και το Πακιστάν. Μουσουλμάνοι στην πλειονότητα τους και αναμφισβήτητα δυνητική απειλή για την ασφάλεια μιας νήσου, η οποία βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από το πυροβολικό, την αεροπορία και τα αποβατικά σκάφη του Τούρκου. Η μήπως πρέπει να παραμείνουμε επαναπαυμένοι υποθέτοντας ότι, σε περίπτωση Τουρκικής εισβολής αυτό το ξένο στοιχείο – εν δυνάμει εσωτερικό μέτωπο – θα συνταχθεί με τις Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις εναντίον των ομοθρήσκων του;
Με τα παραπάνω ως γνώμονα, ο Σάμιος πολίτης έχει υποχρέωση να προβεί σε τελεσίδικη ετυμηγορία. Μόνον εάν αποβάλλει άμεσα τις παρωπίδες της φιλοχρηματίας, μόνον εάν γίνει πολιτικά σκεπτόμενος άνθρωπος, μόνον εάν συνειδητοποιήσει ότι η εγκληματική ζημία που έλαβε χώρα στην Δυτική Ευρώπη, τώρα απειλεί τον δικό του πολιτισμό και τον δικό του τρόπο ζωής, μόνον τότε θα μπορέσει η νήσος, συλλογικά, να ανταπεξέλθει στο μεγαλύτερο ζήτημα των ημερών μας. Εάν η κατάστασις διολισθήσει περεταίρω, εγώ έχω την δυνατότητα να ‘συμπτυχθώ’ στην ασφάλεια της πλουτοκρατικής φούσκας που ονομάζεται Βόρεια Προάστια των Αθηνών και όπως ο Νέρων, να ασχοληθώ με άλλα ζητήματα ‘καθώς η Ρώμη καίγεται’ … πόσοι Σάμιοι όμως έχουν αυτήν την δυνατότητα; Οι εύποροι διεθνιστές ολιγάρχες, θα περιχαρακωθούν στην ασφάλεια των προστατευμένων κοινοτήτων τους, ενώ ο απλός Έλληνας θα βιώσει την μάστιγα της πολυφυλετικής νέας εποχής. Σε αυτήν την δυστοπία, η δική μου καθημερινότητα δεν θα πληγεί ιδιαίτερα, ο απλός Σάμιος του 2030 όμως, θα βρίσκεται προ πολλού σε κατάσταση εφιαλτικής ανασφάλειας.
Αλέξανδρος Λ. Παπαγεωργίου
Ιστορικός (BA, JH, Ancient and Medieval History. University of Wales, Trinity Saint David). Συγγραφέας και αρθρογράφος επί γεωπολιτικών ζητημάτων με ιστορικές αναγωγές (εφημερίδα ΕΣΤΙΑ).
Από την έντυπη έκδοση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου